Iranians History on This Day

روز و ماه خورشيدي و يا ميلادي مورد نظر را انتخاب و كليد مشاهده را فشار دهيد

ميلادي

خورشيدي

16 جولای

جستجو:

هديه مولف

اين سايت مستقل و بدون كوچكترين وابستگي؛ هديه ناچيز مولف كوچك آن به همه ايرانيان، ايراني تبارها و پارسي زبانان است كه ايشان را از جان عزيزتر دارد ؛ و خدمتي است ميهني و آموزشي كه خدمت به ميهن و هموطنان تكليف و فريضه است كه بايد شريف و خلل ناپذير باشد و در راه انجام تكاليف ميهني نياز به حمايت مادي احدي نبايد باشد، و نخواهد بود. انتخاب موارد براي نگارش و عرضه در سايت نظرشخص مولف است.

لينک به اين صفحه

ايران

تیتوس رومی اورشلیم را تصرف و معبد دوم را ویران ساخت ـ این معبد را «زروبابِل» فرماندار داریوش بزرگ تکمیل کرده بود

نیروی نظامی 60 هزارنفری امپراتوری روم به فرماندهی تیتوس Titus پسرِ وسپاسیان Vespasian پانزدهم جولای سال 70 میلادی پس از سه ماه و یک روز محاصره شهر اورشلیم، بر حصار شهر دست یافت، ولی تصرف شهر تا آخرين روز آگوست طول کشید و آخرین مقامت در هفتم (و طبق برخي نوشته ها؛ هشتم) سپتامبر آن سال پایان یافت. یهودیان از سال 66 میلادی برضد امپراتوری روم دست به شورش زده بودند ولی به علت گرفتاری های امپراتوری روم در اروپا، فرستادن چند لژیون دیگر به اورشلیم تا بهار سال 70 میلادی امکان نداشت. به علاوه، دولت روم نمی خواست که بهانه به شاه اشکاني بدهد.

تصوير مجسمه تيتوس

نیروهای رومی پس از تصرف اورشلیم (جروسالم و اینک شهری یک میلیونی) این شهر و معبد آن را که به معبد دوم (معبد ـ Templeیهودیان) معروف بود ویران ساختند. معبد یکم یهودیان را پادشاه بابِل در سال 586 پیش ار میلاد ویران ساخته بود.
پادشاه بابِل پس از تصرف اورشلیم بر مناطق یهودی نشین مسلط شد، هزاران یهودی را در طول سلطهِ 47 ساله به شهر بابِلBabylon ـ هشتاد و پنج کیلومتری جنوب بغداد و کنار رود فرات (که خرابه های آن باقی است) منتقل و دراسارت خود قرارداده بود که کوروش بزرگ پس از تصرف بابِل (در سال539 پیش از میلاد)، یهودیان را آزاد کرد و به هزینه ایران به زادگاهِ شان بازگردانید و دستور داد که ویرانی هایِ Judea و مناطق یهودی نشین باز هم به هزینه ایران مرمّت شوند و داریوش بزرگ دنباله کار را گرفت، زروبابل Zerubbabel را که یک یهودی محلی (از اسیران آزادشده بابِل) بود از جانب خود فرماندار منطقه اورشلیم کرد و معبد دوم ساخته شد که تیتوس آن را ویران و یهودیان را پراکنده ساخت. مناطق یهودی نشین ازجمله اورشلیم تا سلطه اسکندر مقدونی به مدت 207 سال (از 539 تا 332 پیش از میلاد) وابسته به ایران بودند. در دوران اشکانیان نیز به صورت متناوب تا نیمه آخرین قرن پیش از میلاد وابسته به ایران و یا وابستگان به ایران بودند که مِهرداد پنجم در یک مصالحه، آنهارا به امپراتوری روم واگذار کرد.
تیتوس که یک ژنرال بود و 23 ژوئن سال 79 ميلادي با راي سناي روم امپراتور شد 19 سپتامبر سال 81 بر اثر ابتلا به طاعون درگذشت. امپراتوری او کمتر از دو سال دوام داشت.

نقل اين مطلب بدون ذکر نشاني پايگاه و نام مولف (نوشيروان کيهاني زاده) ممنوع است زيرا که نتيجه تحقيقات شخص وي و نظر اوست.

روزِ درگذشت آناستاسيوس كه از ايرانيان شكست خورد

تصوير آناستاسيوس بر سکه

فلاويوس آناستاسيوس امپراتور روم شرقي كه در يك جنگ سه ساله از ايران شكست خورده بود 15 جولاي سال 518 درگذشت. وي از بيم وقوع جنگي ديگر با ايران، به جاي يكي از برادرزاده هايش، ژنرال ژوستين را به عنوان جانشين (وليعهد) تعيين كرده بود. آناستاسيوس در طول حكومت خود گرفتار مسائل بالكان و هجوم طوايف مهاجر به آن منطقه، و جنگ سه ساله ايران و روم بود كه در سال 502 ميلادي (در زمان پادشاهي قباد ساساني) آغاز شد كه ضمن آن، ارتش ايران نيروهاي امپراتور آناستاسيوس را از اطراف «آميدا (آمد ـ ديار بكر)» بيرون راند و شهر تئودوسيوپوليس را تصرف كرد. انگيزه جنگ، تعلل روم از پرداخت باج مقرر به دولت ايران بود. جنگ دو امپراتوري با امضاي يك قرارداد صلح هفت ساله پايان يافت.

روزي که مرداويز - قهرمان ملي ايرانيان همدان را آزاد ساخت

شانزدهم جولای 931 ميلادي «مرداويز» قهرمان ملي ايرانيان كه براي احياء استقلال، آزادی و حاکمیت ملی ايران كمر همت بسته بود شهر همدان را از عوامل خليفه عباسي پس گرفت و آنجا را به نام «مردم ايران» متصرف شد. همدان كه از آن به عنوان نخستين پايتخت ايران در هزاره اول پيش از ميلاد نام برده مي شود در سال 642 ميلادي (سال شكست ارتش ايران در نهاوند از عرب)، سقوط كرده بود.
مردآويز که از شمال ايران بپاخاسته بود سپس مناطق مرکزی ازجمله كاشان و اصفهان را متصرف شد؛ اصفهان را پايتخت ايران اعلام كرد و نخستين جشن سده پس از اضمحلال امپراتوري ساسانيان را در بهمن ماه در سال 933 ميلادي در آن شهر برگزار و تاکید کرد که مراسم «نوروز» و اعیاد ملی دیگر عينا مطابق عهد قديم برگزار شود و کسی جز به فارسی سخن نگوید.
ابوجعفر محمد ابن جرير طبري مورخ نامي ايران و صاحب تاريخ 16 جلدي طبري به سال 922 ميلادي درگذشت و موفق نشد شرح قهرماني هاي وطندوستانه هموطن خود، مرداويز، را برنگارد. در آن زمان در هر گوشه اي از ايران قهرماناني بپاخاسته بودند تا به وطن عظمت گذشته و استقلال بخشند و زبان پارسي را زنده نگهدارند كه درميان مازندراني ها و گيلاني ها (ديلمانی ها) - اسفار (اسوار)، ماكان، مرداويز و پسران بويه بلند آوازه ترند.

حقيقت بزرگي كه غلامحسين كرباسچي در تیرماه 1386 بيان داشت: «رابطه مستقيم پيشرفت با فرهنگ جامعه»

GH. Karbaschi

غلامحسين كرباسچي شهردار پيشين تهران، بنيادگذار روزنامه همشهري، دبيركل وقت حزب كارگزاران و دارنده پروانه روزنامه هم ميهن در نيمه جولاي 2007 (تيرماه 1386) در يك مصاحبه طولاني با شبكه «بي بي سي» نكاتي ريشه اي بيان داشت كه بيانگر فلسفه توسعه نيافتگي و راه حل هاي آن است. از متن اين مصاحبه كه در «بي بي سي آنلاين» منعكس شده و در آرشيو اين شبكه نگهداري مي شود در رسانه هاي متعدد نقل و در اين رسانه ها مورد اظهار نظر و تفسير قرار گرفته بود. آن قسمت از اين مصاحبه را كه در رسانه هاي فارسي برون مرزي منعکس و از آن به عنوان يك نظريه مهم ياد شده بود نقل مي كنيم ـ نظريه «رابطه مستقيم پيشرفت با فرهنگ جامعه». کرباسچي گفته بود:
«به تهران و مشکلات آن نمی توان نگاه مطلق داشت، اگر بخواهيم مشکل تهران را در يک جمله خلاصه کنيم بايد بگوييم مشکل تهران بمانند بسياری از مشکلات کشور و مشکلات کشورهای اصطلاحا جهان سوم؛ مشکل عدم توسعه يافتگی است. توسعه نيافتگی عبارت است از اينکه بخشی از فيزيک، فرهنگ و مجموعه مشخصات شهر و کشور مطابق الگوی تازه اي غير از الگوی گذشته تغيير می کند اما متناسب با آن الگو بقيه شرايط مهيّا نمی شود. برای نمونه، ممکن است در جايي تکنولوژی وارد شود اما فرهنگ استفاده از تکنولوژی وارد نشود. اين مشکل را در کشاورزی، در صنعت و در شهر هم داريم. اين تجربه مختص تهران نيست. در شهرهاي ترکيه، در قاهره، اسلام آباد، بمبئی، کلکتّه و ... هم ديده شده است . قبلا اين شرايط در شهرهايي مانند بانکوک، سئول و کوالالامپور هم ديده مي شد و بنابراين، شهرهای کشورهای در حال توسعه از يک خصلت توسعه نيافتگی رنج می برند که عامل اصلی و زيربناي ساير مشکلات است. اين توسعه نيافتگی نه تنها در فيزيک شهر، در اقتصاد شهری، و در اقتصاد کشور؛ بلكه در فرهنگ مردم و در نحوه مديريت جامعه نيز وجود دارد. زمانی که من مدير تهران بودم، اين گلايه وجود داشت که چرا يک نفر برای گشايش ۱۰۰۰ دلار اعتبار بايد به تهران مراجعه کند و حتی از شهری مانند اصفهان که نبض اقتصاد کشور در آنجا می زند براي انجام آن کار به تهران آيد. از اين نمونه زياد است. برای مثال: مديريت شيلات کشور (امور صيد ماهي) که بايد در بندرعباس و يا در شمال کشور قرار داشته باشد در تهران مستقر شده است. علاوه بر پرسنل مركزي که در تهران مستقر هستند، حساب کنيد شمار افرادي را كه از نقاط ديگر كشور به مركز اين سازمان مراجعه مي كنند! چه رقمي است. به همين گونه است سازمان چای کشور و .... بنابراين؛ ريشه مشکلات در بی برنامه بودن و توسعه نيافتگی است.».
اصحاب نظر از غلامحسين کرباسچي با مديريتي که از خود نشان داده است به عنوان «امير کبير جوان» نام مي برند و مي گويند که او از يک هوش فوق العاده و سرعت انتقال زياد برخوردار است. اين صاحبنظران همچنين کرباسچي را مردي بيباک مي دانند. وي در سياست مردي ميانه رو است.

اديان و روحانيون

مبدأ تقويم هجري قمري

عُمَرخليفه دوم، هجرت پيامبر اسلام (ص) از مكه به مدينه را مبدأ تقويم قمري اسلامي اعلام كرد. قبلا سال شكست «اَبرهِه حبشي» در حمله به مكه كه در آن از فيل هم استفاده كرده بود به نام «سال فيل» مبدا تقويم بود.
به حساب تنظيم كنندگان تقويم ميلادي، 16 جولاي سال 622 آغاز تقويم قمري اسلامي (هجری قمری) است. سال قمري داراي 354 روز و تقريبا 11 روز كمتر از سال خورشيدي است. سال قمري اسلامي از اول محرم آ‎غاز مي شود. ايرانيان بعدا براي خود، تقويم هجري خورشيدي را تنظيم كردند. قديمي ترين نامه به دست آمده با تقويم قمري اسلامي بر پاپيروس نوشته شده و در موزه محفوظ است.

حرف حق زد و به سخت ترين روش اعدام شد

ريچارد دوم

پانزدهم جولاي 1381 يك كشيش انگليسي به نام «جان بالJohn Ball» كه در موعظه ها و خطبه هايش از لزوم برقراري عدالت در جامعه سخن به ميان مي آورد و مي گفت كه همه انسان ها از يك پدر و مادر (آدم و حوا) به وجود آمده اند و جز دانش و درستي نبايد با شاخصي ديگر ميان آنان تفاوت گذارد و عمل دولت ها بوده كه برابري مردم را برهم زده و ميان آنان جدايي افكنده و يوغ شمار كمي را بر گردن اكثريت نهاده است، منابع طبيعي از جمله آب و زمين متعلق به خدا است و نبايد به تملّك فرد درآيد و اين افراد (مالكان) انسان هاي ديگر را كه با آنان بايد برابر باشند عملا بَرده خود قرارداده و استثمار مي كنند؛ در يك ميدان عمومي و با حضور ريچارد دوم پادشاه وقت انگلستان به سخت ترين روش (Hanged,Drawn and Quartered)، اعدام شد.
     ريچارد دوم «كشيش جان بال» را متهم كرده بود كه با گفتن سخن از برابري انسان ها، بپاخيزي خونين كشاورزان انگليسي را دامن زده است. پادشاه انگلستان قبلا «جان بال» را محروم الموعظه ساخته و مردم را از حضور در مجالس سخنراني او ممنوع كرده بود ولي گوش نكرده بودند.
     روش اعدام «جان بال» به اين ترتيب بود که اورا روي يک چارچوب گذاردند و کشان - کشان به محل اعدام بردند، سپس طناب برگردنش بستند و گره را محکم کردند، آنگاه چند عضو بدنش را بريدند و جلوي چشمش به آتش افکندند و پس از آن چهار قطعه اش كرده و طناب دار را كه تنها سر و گردن و قسمت كمي از بدنش بر آن باقي مانده بود بالاکشيدند تا همگان ببينند و .... جان بال در 1338 ميلادي به دنيا آمده بود.
    ریچارد دوم قبلا (و در 15 ژوئن همین سال) وات تایلر رهبر بپاخیری کشاورزان انگلیس را تا حدّي به همان ترتیب اعدام کرده بود و شخصا در مراسم اعدام حضور داشت. با وجود دستگیری و اعدام برخی از سران و مشوّقان بپاخیزی، این انقلاب کشاورزان تا نوامبر 1381 ادامه یافت، البته نه به شدت پیش از دستگیری ها و اعدام ها.

کشيش جان بال

660 ميليون دلار غرامت هوسبازي كشيش هاي كاليفرنيا!

کاردينال ماهوني

جنجالي ترين خبر 15 جولاي 2007 (24 تيرماه 1386) رسانه هاي آمريكا، توافق كاردينال «راجري ماهونيRogery Mohany» سراسقف كليساهاي كاتوليك كاليفرنيا با شاكيان از كشيش هاي منطقه بود. طبق اين سازش، كاردينال حاضر شده بود 660 ميليون دلار! به شاكيان بدهد تا از تعقيب شكايت در دادگاه كه باعث آبروريزي بيشتري مي شد منصرف شوند. تا آن روز شمار اين شاكنان حدود پانصد نفر بود كه از آن پول به هركدام يك ميليون و سيصد هزار دلار تعلق مي گرفت. شاكيان مدعي شده بودند كه كشيشها در طول زمان آنان را آزار جنسي داده بودند. انتشار خبر شكايت يكي از آنان در روزنامه ها باعث مراجعه بقيه به دادگاه شده بود. كشيش هاي كاتوليك محروم از ازدواج هستند.
به گزارش رسانه هاي آمريكا، اين بزرگترين غرامتي بود كه تا آن زمان كليسا بابت خطاي جنسي كشيش هاي خود مي پرداخت و اين پول عمدتا از اعانات مومنان و مراجعين به كليساها تامين شده بود. در سال 2004 (سه سال پيش از آن) سراسقف كليساهاي كاتوليك ماساچوست (بوستون) براي جلوگيري از طرح شكايات جنسي از كشيش هاي محلي در دادگاه و انتشار جزئيات در رسانه ها، يكصد ميليون دلار غرامت داده بود. با وجود اين، پاپ حاضر نشده است كه با ازدواج كشيش هاي كاتوليك موافقت كند. روحانيون فرقه هاي مسيحي ديگر، حق ازدواج كردن را دارند. جنجال اتهام جنسي کشيش هاي کليساهاي کاتوليک در همه جا ادامه دارد و خبر بزرگ رسانه هاست.

سه تن از شاكيان، عكسهاي قربانيان كشيشها را در تابلو قرارداده و در پياده رو مقرّ کاردينال ماهوني در لس آنجلس به مردم نشان مي دادند

در قلمرو انديشه

اصول 3 گانه دکتر سون يات ـ سن: ناسيوناليسم، دمكراسي و تامين «کار، رفاه و نيازمندي هاي زندگاني براي همه»

دكتر «سون يات ـ سن Dr. Sun Yat-sen» انديشمند چين و رهبر انقلاب ملي گرايان و جمهوريخواهان اين كشور 16 جولاي سال 1911، سه ماه و 14 روز پيش از وارد مرحله نهايي شدن انقلاب ملّي چين، افكار خود را كه سالها به صورت پراكنده اعلام شده بود در اعلاميه اي گردآوري كرد كه به اصول سه گانه «سون يات ـ سن» معروف شده، در تاریخ عقاید درج و توجه مصلحين جهان بویژه از دهه 1990و پس از فروپاشي شوروي ـ بيش از هر وقت ديگر معطوف به اين اصول شده است. در زمان انقلاب اكتبر سال 1911 چين معروف به انقلاب ملي گرايان، دكتر سون يات ـ سن در آمريكا سرگرم جمع آوري پول از چينيان مقيم اين كشور براي ادامه مبارزه در وطن خود بود و در 29 دسامبر همين سال پس از پيروزي انقلاب، به رياست موقت كشور چين تعيين شد [مشروح رويداد در زمان خود در این تاریخ آنلاین آمده است. برای یافتن آن به پنجره جستجو در بالا، سمت راست مراجعه شود].
    اصول سه گانه و مهم دكتر سون يات ـ سن كه در سال 1866 به دنيا آمد و در 1925 درگذشت و بنيادگذار جمهوري چين است از اين قرار هستند:
    1 - ناسيوناليسم 2- دمكراسي 3- تامين معاش، رفاه و نيازمندي هاي زندگاني براي همه (Livelihood) كه به تعبيري نوعي سوسيال دمکراسی (سوسیالیسم محدود) است. به انگلیسی و حروف لاتین از این قرار:
    1- Nationalism = Minzu
     2- Democracy = Minquan
     3- The people,s livelihood & welfare = Minsheng
    تعريف اين سه اصل را كه بسياري از متفكران عصرحاضر (قرون 20 و 21) كليد حل مسائل هر ملت و رفاه آن مي دانند مي توان در قالب واژه هاي ساده تري درآورد به اين صورت: حاكميت ملي (به معناي استقلال ملي)، حكومت انتخابي، و بالاخره تامين رفاه همگاني كه همانا هدف سوسيال دمكراتهاي اروپاست و در مواردی با فرضیه هوگو چاوس؛ «سوسیالیسم قرن 21» مطابقت دارد.
    در مورد ناسيوناليسم، «سون» گفته است كه عشق و وفاداري به ميهن و حراست از هويت ملي و افتخار به آن و كارهاي گذشته پدران و نياكان مانع سلطه ديگران و استثمار مي شود، دوستی و محبت ملی ایجاد و تقویت می کند و به ترقي صنعتي، علمي و ادبي و تقويت مباني فرهنگي هر كشور مي انجامد. به اعتقاد «سون»، ناسيوناليسم (ملي گرائي – ميهن دوستي) يك عامل مشترك براي همبستگي همه اتباع يك كشور است و «سون» آن را به بشقابي تشبيه مي كرد كه اگر در آن مقداري ريگ جدا از هم بريزند، اين ريگها (ماسه ها) بر اثر هر تكاني و وزش هر بادي ريزش مي كنند، ولي اگر به وسيله عاملي (در اين مورد خاص عشق به ميهن و هموطنان به عنوان ميراث مشترك) به هم چسبيده باشند اگر بشقاب هم بشكند باز هم به هم چسبيده باقي خواهند ماند. به باور «سون يات ـ سن» تنها يك ناسيوناليسم واقعي تسليم ناپذير است.
     «سون» دمكراسي را به زباني ديگر تعريف مي كند كه مشابهت به فرضیه فارابی دارد و آن رفتن و یافتن مدیران خوب و انتخاب کردن آنان، نه آمدن قدرت طلبان و با تبلیغ و نفی دیگران خواستن رای برای انتخاب خود و بودن در قدرت برای مدتی طولانی و .... وي تمرین دمكراسي را كه «انتخاب مدیران و قانونگزاران» حق مسلم اتباع يك كشور است؛ گرفته شده از فرهنگ و روانشناسی ملي و شرايط خاص اجتماعي آن جامعه بیان کرده و در مورد لیبرالیسم گفته است كه آزادي ها ـ فردي و جمعي ـ در ميان ملل مختلف برداشتهاي يكسان ندارد. این درست است که در همه جا
    مردم خواهان آزادي در بیان نظر، در انتخاب شغل، تحصيل، كسب و كار، ازدواج، مسكن و زندگي خصوصي در چارديواري خانه خود هستند ولی در شرق بي بند و باري ها و نقض اخلاقیات و فرهنگ ملی را «آزادي» به حساب نمي آورند، هر هوس و ارضای غریزه آزادی نیست.
    «سون» به انتخاب نمايندگان از ميان افراد توانمند ـ کارآمد، آگاه و دلسوز تاكيد داشت و مي گفت كه يك پارلمان مركب از مردم عادي (منظور: عامي)، حتي اگر این افراد در يك انتخابات سالم و منصفانه برگزيده شده باشند ممكن است نه تنها كار مفيد به حال جامعه انجام ندهد، بلكه از روي «ندانم كاري ـ نه با سوءنيت و تعمدي» با وضع قوانين و اخذ تصميمات نا به هنگام، غير ضروري، مغاير و معارض؛ يا كارهاي ديگر، از جمله لجبازي ها و مخالفت هاي غير لازم به كل جامعه صدمه بزند.
     «سون يات سن» شديدا نگران بود كه مردم مشرق زمين به اين زودي به اهميت انتخابات و دمکراسی پي نبرند و هنگام انتخاب كردن نماينده براي شوراها از هر نوع و سطح دقت نكنند و يا فريب تبليغات را بخورند و برای رفع آن «آموزش عمومي دمكراسي» را براي هر جامعه از آب و نان لازمتر مي دانست. وی توصیه کرده است که بر دروس مدارس دوران تحصیلات عمومی، درس دمکراسی اضافه شود و بمانند غرب، گذرانیدن درس دمکراسی (حکومت) در دوران تحصیلات عالی و در همه دوره ها و دیسیپلین ها ـ از پزشگی تا مهندسی و ادبیات ـ اجباری باشد.
    پاره اي از مفسران عقايد «سون يات ـ سن» را عقيده بر اين است كه وي همانند افلاتون نظر به حكومت كردن اهل فکر و عمل (نخبگان جامعه) داشت كه در پرتو توانائي هاي آنان؛ استقلال و تماميت ميهن محفوظ، رفاه عمومي تامين و به حقوق و آزادي هاي اساسي افراد نيز آسيب وارد نخواهد آمد.
    «سون» در زمينه تامين معاش و رفاه منصفانه همگاني عقيده داشت كه دولت مكلّف به فراهم ساختن آموزش حرفه و تامین وسیله کار و از این راه، ایجاد رفاه و معيشت منصفانه براي همه اتباع است به گونه اي كه هركس از حداقل رفاه برخوردار باشد و احساس نكند كه در يك جامعه شديدا طبقاتي زندگاني مي كند و به چشم دشمني به طبقه ثروتمند تر نگاه كند و از سر خصومت و انتقام براي پيشرفت جامعه و ارتقاء آن گامي برندارد؛ به اين تصور كه سودش عايد ثروتمندان مي شود.
    به اين ترتيب دكتر سون بمانند ماركس از برابري اقتصادی مطلق افراد در يك جامعه سخني به ميان نياورد و به نوشته ي بيشتر مفسران عقايد او، سون به همان اندازه كه با وجود فقير در يك جامعه مخالفت داشت با اجباري كردن برابري مطلق اقتصادي افراد يك جامعه، بدون اين كه استحقاق آن را داشته باشند، موافقت نداشت و نتيجه آن را تنبلي و تن پروري عمومي، مرگ انگیزه و ابتکار و توقف پيشرفت و از ميان رفتن رقابت مسالمت آميز و سرانجام سقوط اقتصادي مي دانست [تجربه شوروی].
    دكتر سون در عين حال كنترل سرمايه و سرمایه داری را اكيدا توصيه مي كرد و این کاررا تکلیف دولت می دانست تا بر پایه اصل حفاظت از اموال مردم مانع استثمار و غارت آنان توسط سرمایه داران شود که هدفی جز انباشتن سرمایه و افزودن آن از هر طریق ندارند و دولتها باید کنترل کنند و مانع «هر طریق!» شوند.
    وي به انقلابيون ملي گراي چين (پيروان خود که حزب ناسیونالیستی کومین تانگ را تاسیس کردند) توصيه مي كرد: اگر سرمايه يك فرد که با وضع مالیات باید محدود باشد از راههای انسانی و رعایت حقوق دیگران و رعایت انصاف حاصل آمده و در راه نيكبختي و پيشرفت جامعه بكار افتاده باشد نبايد آن را از صاحبش گرفت (مصادره كرد) و مالكيت او بر چنين سرمايه اي كه در خدمت مردم قرار گرفته باشد بايد محترم باشد و از آن محافظت شود كه اين قسمت از عقايد سون نيز با نظرات سوسياليست هاي مطلق گرا (كمونيست ها) همخواني ندارد كه خواهان مالكيت عمومي (دولتي شدن) سرمايه و منابع تولید هستند. با وجود اين «سون» همانند سوسيال دمكرات ها معتقد به مالكيت عمومي (دولت) بر موسسات مهم و عام المنفعه از قبيل راه آهن، برق و آب و کارخانه ها و تاسیسات بزرگ، معادن، جنگل ها و امثال آنها بود و اصرار بر آموزش و پرورش اجباري و رايگان، بهداشت و درمان عمومي و بازنشستگي همگاني و تامين هزينه ازكار افتادگان و تعديل توزيع دستمزد و وضع ماليات سنگين بر ثروتمندان را داشت كه سهم بيشتري به جامعه كه از ثروت آنان حفاظت مي كند برسد و صرف رفاه و عمران عمومي شود. وي مي گفت كه اگر كشوري نتواند نظام مالياتي درست و جمع آوري دقيق ماليات ها داشته باشد محكوم به ورشكستگي و افلاس است و چنانچه قوه قضايي مستقل و بي طرف و سريع العمل نداشته باشد محكوم به ورود به دوران هرج و مرج و نتيجتا ديكتاتوري و استبداد است.
    در سال 1358 هجری خورشیدی و در جریان بررسی طرح قانون اساسی جمهوری اسلامی، چند بار و بویژه هنگام بررسی اصول 30 و 44 این قانون (آموزش و پرورش رایگان، و دولتی بودن موسسات بزرگ و عام المنفعه از قبیل آب و برق و مخابرات و بانکها و هواپیمایی ها و بیمه ها و ...) عقاید دکتر سون مطرح شده بود.

پُست مدرنيسم Postmodernism

Martin Heidegger

16 جولاي 1946 «مارتين هايدگر» بر اصطلاح «پُست مدرنيسم Postmodernism» تعريف نوشت.
با اين تعريف، جنبش فلسفي ــ سياسي «پست مدرنيسم» كه قبلا شكل گرفته بود عموميت بيشتري يافت. پيروان اين تفكّر (مدرسه) معاني را مطلق نمي دانند و در مطلق بودن حقايق ترديد دارند و خواهان بررسي انديشه ها و فلسفه هاي modernism غرب و تكميل آنها شده اند.

در دنياي اقتصاد

16 جولاي 1661 روزي که سوئدي ها پول کاغذي به جريان گذاشتند ـ اشاره اي کوتاه به تاريخچه اسکناس، بانک مرکزي و خطر تورّم نقدينگي

16 جولاي 1661 سوئدي ها پول كاغذي (اسكناس Banknote) به جريان گذاردند. دولت مغول ها در چین سه قرن و اندی (نزدیک به چهار قرن) پیش از سوئد، پول کاغذی رایج کرده بود.
    فکر ساخت پول کاغذی از چین است که یک بار برای مدتی بسیار کوتاه در 118 سال پیش میلاد منتشر شد، این پول، کاغذی نبودّ پوستی بود و بار دیگر و باز برای چندماه در سال 149 میلادی در چین، که هر دوبار با اعتراض مردم رو به رو شد و لغو گردید.
     یک ایلخان مغول نیز در ایران پول کاغذی بیرون داد که با شورش مردم رو به رو شد و آن را لغو کرد. انگیزه انتشار پول کاغذی، ولخرجی دولت های مربوط و نداشتن طلا و نقره (مسکوک) به حد کافی بود.
    پس از انتشار پول کاغذی در سوئد، این ابتکار رفته ـ رفته جهانی شد و برای جلوگیری از اعتراض مردم، بر پایه ذخایر طلای هر کشور قرار گرفت و اصطلاحا «استاندارد طلا».
     چاپ اسکناس به تدریج ایجاد بانک مرکزی در هر کشور را باعث شد زیراکه باید سازمانی برای چاپ اسکناس و تضمین تبدیل آن به طلا در صورت مراجعه یک فرد و یا افراد دارنده اسکناس وجود می داشت. بانک های مرکزی در جریان تکامل، نه تنها ناشر اسکناس بلکه محل ذخیره طلای کشور و نیز سازنده سیاست های پولی کشور و کنترل کننده بانک ها شدند. این تکامل ادامه یافت و بعدا طبق قانون هر کشور، بانک های مرکزی دارای شورای انتخابی مرکب از کارشناسان امور مالی و اقتصادی و مستقل از سه قوه دولتی و مسئول امور بانکی ـ پولی و ملزم به تضمین سپرده های بانکی شدند و واضع مقررات ناظر بر این امور.
    عمدتا از قرن بیستم، برخی از پول ها جنبه بین المللی و معیار و وسیله مبادلاتِ بین کشورها شدند و دلار آمریکا پس از جنگ جهانی دوم در صدر آنها قرار گرفت و این کشور را ـ کشوری که پیش از جنگ جهانی دوم از لحاظ قدرت نظامی در ردیف هفدهم (پس از دانمارک) بود ابَر قدرت کرد.
    ریچاد نیکسون سی و هفتمین رئیس جمهوری آمریکا برای اینکه دست 12 بانک مرکزی این کشور برای چاپ اسکناس باز باشد، دلار را از 1971 از استاندارد طلا خارج کرد و متعاقب آن بسیاری از کشورهای دیگر ازجمله ایران و کار به تورّم پول در بعضی کشورها کشید، زیراکه چاپ اسکناس برای خرج کردن حدّی دارد و بیش از آن خطر است.
    دلار آمریکا عمدتا در خارج از این کشور در معاملات بکار می رود. با وجود این، این کشور مقروض بانک های مرکزی خویش است که اوراق قرضه می فروشند. این بانک ها حساب های بانکی مردم در بانک های کشور خودرا در برابر هر حادثه ای ازجمله جعل و سرقت دسته چک و ... و ورشکستگی بانک مربوط تضمین کرده اند و حرف ندارد. ت
    جربه تاریخ نشان داده است که چاپ اسکناس بیش از حد و تورّم پول (نقدينگي)، برای یک کشور نهایتا مسائل متعدد ببار آورده است.

در قلمرو ادبيات

سالگرد درگذشت «هنريك باول» و نگاهي به نظرات و روش نويسندگي او ـ در زمان قدرت، به دوران بازنشستگي بيانديشيد

Boll

16 جولاي 1985 «هنريك باولHeinrich Boll» نويسنده آلماني و برنده جايزه نوبل سال 1972 در 68 سالگي درگذشت. وي كه در طول جنگ جهاني دوم به عنوان يك سرباز ورماخت (ارتش آلمان) در جبهه هاي فرانسه، روسيه، روماني و مجارستان شركت و چهار بار گلوله خورده و انگشتان پايش را بر اثر يخزدگي در برف هاي روسيه از دست داده بود در داستانهايش مقامات دولتي و كاسبكارها را در نقش آدمهاي بد قرار مي داد. باول كه مدتي نيز رئيس انجمن جهاني «Pen» بود در يك رساله خود كه مورخان عنوان «نتيجه گيري» به آن داده اند نوشته است كه اگر مقامات دولتي و كاسبكارها روراست و مردمدوست باشند، از وضعيت روز سوء استفاده نكنند، نخوت و خود بيني و طمع نداشته نداشند، پاكدامن بوده و از همه مهمتر بدانند كه پس از باز نشسته شدن، به زندگي در ميان مردم باز مي گردند و نياز به لطف و محبت و كمك آنان دارند، دشواري هاي بشر و مسائل جامعه به مقدار زياد از ميان مي رفت.
«باول= بول» تا توانست قسمت تاريك و ظالمانه كاپيتاليسم را در نوشته هايش منعكس كرد. كتابهاي او به 30 زبان ترجمه شده اند و چپگرايان، روسها، ملل آمريكاي لاتين و اروپاي شرقي بيشترين خوانندگان او را تشكيل مي دهند. وي نخستين داستانش را در سي سالگي تحت عنوان «قطار سر وقت بود» به دست چاپ سپرد. دهها داستان و رساله و نيز كتاب درسي زبان آلماني از «باول» باقي مانده است كه معروفترين داستانهايش؛ ارواح، بيليارد در ساعت 5/9 ، دلقك، طبل نازك، احترام از دست رفته كاترينا بلوم و شبكه ايمني عنوان دارند. داستانهاي كوتاه او كه حقيقي ولي با نامهايي ديگر هستند خواندني ترند. وي يک کاتوليک مذهب بود.

در قلمرو رسانه‌ها

دریافت شش پیام دیگر از مخاطبان این تاریخ آنلاین درباره ر. اعتمادی

چهاردهم و پانزدهم جولای 2023 (23 و 24 تیرماه 1402) شش پیام دیگر در رابطه با وفات ر. اعتمادی روزنامه نگار و داستان نویس بنام دریافت شد که در دو تای آن، فرستندگان از مؤلف این کرونیکل آنلاین به خاطر درج کارهایِ ژورنالیستی و داستان نویسی ر. اعتمادی ابراز قدردانی کرده بودند و در سومین پیام، فرستنده اش که مقیم آمریکاست از خبرگزاری ایسنا که بیش از رسانه های داخلی دیگر، جریان وفات و تشییع جنازه اعتمادی را گزارش کرده بود سپاسگزاری کرده است. در زیر، متون سه پیام دیگر نقل شده اند:

دعوت دکتر صدیقی از اعتمادی برای بیان نظرات خود در کلاس درس: با دقیق شدن، زیر ذّرّه بین بردن و بررسی کامل وقوع هرحادثه در جامعه و رفع علل، جامعه ای بدون جرم و جنایت و نگرانی اعضای آن خواهیم داشت

    فرستنده پیام:

    "سال 1346 بود و من دانشجوی فوق لیسانس رشته علوم اجتماعی دانشگاه تهران. دکتر غلامحسین صدیقی [وزیر کابینه دکتر مصدق] استاد دو درس از دروس ما بود. وی ر. اعتمادی را به یکی از جلسات درس دعوت کرده بود تا ضعف های اجتماعی را که در جریان تهیه اخبار و خبر نویسی یافته بود بیان کند. دکتر کاردان و دو استاد دیگر هم برای شنیدن اظهارات ر. اعتمادی در آن جلسه حضور یافته بودند (و شاید به دعوت دکتر صدیقی). می دانیم که دکتر صدیقی و اعتمادی ـ هر دو ملی گرا بودند.
    اعتمادی ضمن 24 دقیقه شرح آنچه را که دیده و احساس کرده بود، این نتیجه را بدست داد که اگر مقامات دولتی هر حادثه و جرم و خلاف را زیر ذرّه بین برند و علل و انگیزه ها را برطرف کنند جامعه بهتری خواهیم داشت ـ جامعه ای بدون جرم و جنایت و نگرانی اعضای آن.
    وی ضمن آوردن مثال، گفت که اگر مقامات مربوط علت و انگیزه یک سرقت، یک چاقوکشی، یک اختلاف زن و شوهری و حتی یک حادثه رانندگی را دقیقا و وسیعا دنبال کنند و علل را دریابند و از میان بردارند جامعه ای آرام و خوشبخت خواهیم داشت و این مسائل در صفحات حوادث روزنامه ها و دفاتر ثبت وقایع کلانتری های پلیس مندرج است. دولت باید تحقیقگر بفرستد و با این افراد (مرتکبین) مصاحبه کنند و راه حل بیابند. برای مثال: من از فردی که به اتهام دزدی دستگیر شده بود پرسیدم که چرا دزد شده بود، گفت به من کار بدهند با حداقل مزد، من دزدی نمی کنم. شکم من نان می خواهد و خودم در شب ها جایی برای خوابیدن. با چند زن و شوهر که با هم مشاجره داشتند صحبت کردم و پی بردم که پیش از ازدواج در انتخاب برای ازدواج و یک عمر زندگی مشترک دقت لازم نشده بود. یکی از این زنان 19 ساله بود و شوهرش 56 ساله! و قبلا هم دوبار ازدواج کرده بود و به زنش پیش از ازدواج نگفته زیرا که پیش از عقدِ نکاح، فقط دوبار و در جمع خانواده یکدیگر را دیده بودند. امر ازدواج که مهمترین اقدام یک انسان در طول حیات است باید به صورت یک واحد درسی دبیرستانها در آید. از یک راننده پرسیدم که چرا جلویت را ندیدی و تصادف کردی. گفت که سیگار آتش زدم که چشمم از خیابان و مسیر برگرفته شد. چه نتیجه ای از این حادثه اگر مشروحا منتشر شود بدست می آید، آموزش و یادآوری رانندگی درست از طریق رادیو تلویزیون ـ نه یکبار بلکه صدبار. در شهرِ نو و اصطلاحا؛ قلعه با چند زن تَن فروش مصاحبه کردم که چرا تن فروش شده اند، هرکدام یک ضعف جامعه را بدست داد، از طلاق داده شدن و بیکاری و بی پولی تا فریب خواستگار قلابی را خوردن که عامل قلعه بود و ... و وقتی پرسیدم چرا پس از انتقال به شهرنو و احساس خطرِ تن فروشی، فرار نکردید و خود را نجات ندادید گفتند که به محض ورود به شهرِ نو یک چاقوکش و باج خور را به نام «رفیق شخصی» برایِ مان تعیین می کنند که راه فرار بسته می شود. ببینید اگر یک مقام دولتی مربوط برود و با این زنان مصاحبه کند نجات دادنشان از آب خوردن آسان تر است. به علاوه، تاریخ نگاران معاصر نمی روند جنگ ها و خصوصیات مقامات را شرح دهند، همین صفحات حوادث روزنامه ها را آرشیو می کنند و در فرصت مناسب و بعضا دهها سال بعد تاریخ نویسی می کنند که ضعف های دولت وقت را بدست قضاوت مردم می دهند. جامعه باید عاری از ناهنجاری باشد و با مراقبت دولت و آموزش مردم این مسائل اجتماعی حل می شود.
    دانشجویان پس از شنیدن هر مورد با کف زدن، اعتمادی را تحسین کردند. اظهارات اعتمادی بهترین درسی بود که تا آن وقت از دبستان تا دانشگاه از آموزگار، دبیر و استاد شنیده بودم.".

    جانم فدای وطن. من جز در هوای وطن، نمی توانم بیش از چند روز در جای دیگر نفس بکشم

    فرستنده پیام دیگر:

    "سالها است که در آمریکا ـ ویرجینیای شمالی (حدود پایتخت فدرال آمریکا) در یک بنگاه معاملات ملکی (ریِل اِستِیت) کار می کنم. هشت ـ نه سال پیش بود که برای دادن یک اعلان به دفتر روزنامه ایران تایمز که در خیابان ویسکانسینِ شهر واشنگتن قرار دارد رفته بودم، مدیر روزنامه مهمان داشت و مهمان او ر. اعتمادی بود که مطالب او را در مجلات و کتاب هایش خوانده بودم و خوش و بش کردیم. دو روز بعد برای دادن همان اعلان به دفتر مجله تهران پست رفتم که تا ایران تایمز سه چهار کیلومتر فاصله دارد و در آنجا هم اعتمادی را در دفتر ارونقی کرمانی مدیر آن مجله دیدم. با او به گفت و شنود نشستم گفت که فردا به سانفرانسیسکو و سپس لس آنجلس به دیدن بستگانش می رود و به وطن باز می گردد. گفتم شما که این همه دوست و فامیل اینجا داری چرا همین جا نمی مانی گفت: جانم فدای وطن. من جز در هوای وطن، نمی توانم بیش از چند روز در جای دیگر نفس بکشم. من در وطن خواهم مُرد. این سخنان او همچنان در گوش من بود که مرا هم بیش از پیش عاشق وطن کرد به طوری در چند سال اخیر سه بار به وطن رفتم. دیروز در تاریخ آنلاین شما که بعضی روزها آن را نگاه می کنم، گزارش درگذشت او را دیدم و به قدری متاثر شدم که نتوانستم شام بخورم و درصدد برآمدم که قضیه دیدار دوگانه با اورا برایتان بنویسم.".

روزی که به کارکردن اعتمادی در مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات پایان داده شد

    پیام ششم:

    "کارمند اداری موسسه اطلاعات بودم. در فروردین 1359 و دو سه روز پس از تعطیلی سیزده بدر بود که شنیدم چند نویسنده دیگر را جواب کرده اند. مدیریت روزنامه در آن وقت با بنیاد مستضعفین بود. به راهرو رفتم اعتمادی را که چند پوشه و پاکت بزرگ زیر بغل داشت دیدم و سلام کردم. گفت برای همیشه خدا حافظ. گفتم شما چرا؟ گفت معاف شدم، ولی کار ما با قلم است، قلم را که نمی شود گرفت و اخراج کرد، می روم خانه، می نشینم و به کار نوشتن ادامه می دهم، اطاق ها و میز و صندلی ها که باهم فرق ندارند، روزی فرا خواهد رسید که نوشته هایم چاپ شوند. هزینه زندگی کردن من زیاد نیست که نگران باشم. خدا نگهدار. رفت و پس از مدتی ممنوعیت، سی ـ چهل کتاب داستان منتشر کرد ـ کتاب های پرفروش. او را در همه گردهمایی های کارکنان سابق مؤسسه [مؤسسه مطبوعاتی اطلاعات] می دیدم، غمگین نبود و با همه احوال پرسی می کرد. خدا بیامرزد اورا.".

ساير ملل

افتادن «جبل طارق» به دست انگليسي ها

تنگه جبل طارق (مضيق جبل طارق) و پيرامون آن

در اين روز در سال 1704 ميلادي منطقه جبل طارق (Gibraltar) كه بر تنگه تلاقي مديترانه و اقيانوس اطلس قراردارد و در عهد باستان به ستون هركول معروف بود به تصرف انگلستان درآمد.
اين تنگه 389ر14 تا 36 كيلومتر عرض دارد و در سال 711 ميلادي به تصرف «طارق ابن زياد» سردار يك سپاه اسلامي که قصد تصرف اسپانيا را داشت درآمد و از آن پس به اسم او ناميده مي شود.
اين منطقه كه ميان کشور مغرب (مراکش) و اسپانيا واقع شده است از اهميت استراتژيک برخوردار است، از 1704 به بعد چند بار مورد حمله نظامي اسپانيا و فرانسه قرار گرفت، اما همچنان در تصرف انگلستان باقي مانده است. چند جزيره کوچک در اين منطقه واقع شده است که بر سر مالکيت آنها ميان اسپانيا و مراکش اختلاف است.

پادشاه اسپانيا از ترس پيشروي روس ها يک نظامي را فرماندار کاليفرنيا کرد

پادشاه اسپانیا که زمام امور بسیاری از سرزمین های آمریکای جنوبی از جمله مکزیک را به دست داشت یک افسر نیروهای نظامی این کشور در مکزیک (اسپانیای نو) به نام Gaspar de Portola را مأمور کرد که با دو کشتی توپدار و چند واحد نیروی زمینی به Alta California (کالیفرنیای شمالی) برود و در آنجا فرمانداری اسپانیا ایجاد کند و خود او فرماندار شود.
    اين نظامي چهاردهم جولای 1769 وارد کالیفرنیای شمالی (از سال 1848 و پس از شکست نظامی مکزیک از دولت واشنگتن؛ کالیفرنیای آمریکا) شد و «مونتری» را مرکز حکومت خود قرارداد.
    ترس پادشاه اسپانیا تصرف مناطق ساحل غربی ازجمله کالیفرنیا توسط روس ها بود که وارد آلاسکا شده بودند و به سوی جنوب در حرکت (که بعدا در کاليفرنياي شمالي تا نزديکي سانفرانسيسکو پيش آمدند و مهاجرنشين ساختند).
    اسپانیایی ها قبلا و در 1602 (پنج سال پیش از ورود انگلیسی ها به شرق آمریکای شمالی ـ ویرجینیا) وارد کالیفرنیای شمالی شده بودند.

تصویر مجسمه Portola که چند شهر و مدرسه و ... در کالیفرنیا به نام اوست

ايجاد شهر واشنگتن پايتخت فدراسيون آمريکا

16 جولاي 1790 كنگره آمريكا قطعه زمين محدودي ميان دو ايالت مريلند و ويرجينيا (و قبلا متعلق به هر دو استيت) را براي ساختن يك پايتخت دائمي (مقر دولت فدرال ـ دولت مرکزي ـ دولت اتحاديه) براي ايالات متحده تعيين، نام آن را «ناحيه كلمبيا District of Columbia = D.C» گذارد كه جدا از همه ايالات است و قانون مربوط را تصويب كرد كه پس از ايجاد شهر در آنجا، به اسم واشينگتن نخستين رئيس جمهوري آمريكا ناميده شده است. پس از جنگ داخلي آمريکا (1861 - 1865) دولت فدرال، بخشي از شهر واشينگتن را که در اراضي استيت مشترک المنافع ويرجينيا ساخته شده بود به اين استيت پس داد و به بخش ديگر که ار استيت مريلند گرفته شده بود اکتفا کرد. به اين ترتيب الکساندريا و آرلينگتون از شهر واشنگتن جدا و به صورت دو شهر جداگانه در استيت ويرجينيا قرار گرفته اند.
در آمريکا؛ ايالت ها ( استيت هاي 50 گانه) استقلال داخلي دارند و داراي مجلس و فرماندار انتخابي و قوانين متفاوت هستند، ماليات جداگانه مي گيرند و State = کشور خوانده مي شوند.
شهرداران شهرها نيز در حکم رئيس دولت شهر هستند و هر شهر بايد هزينه هاي خودرا با دريافت عوارض تامين کند و اين هزينه ها عبارتند از: هزينه مدارس، پليس، تميز کردن شهر، جمع آوزي زباله، خيابان کشي، زندان و .... اگر درآمد يک شهر کم شود بايد استقراض کند و اگر موفق به بازپرداخت ديون نشود ورشکستگي اعلام دارد. در هفت ماه اول سال 2012 سه شهر در ايالت کاليفرنيا اعلام ورشکستگي کردند.

پيمان لندن، ضديّت با روسيه و تعيين وضعيت تنگه هاي ترکيه به زيان روسيه و جلوگيري از ورود کشتي هاي نظامي روسيه به مديترانه

16 جولاي 1841، پيمان لندن كه سه روز پيش از اين (13 جولاي) ميان آلمان (پروس)، اتريش و روسيه، فرانسه و انگلستان در رابطه با تنگه هاي تركيه (بُسفُر و داردانِل) به امضا رسيده بود انتشار يافت. اين پيمان به زيان روسيه ـ يكي از امضا كنندگان آن و ناقض عهدنامه سال 1833 روسيه و عثماني معروف به پيمان «خونكار اسكله سي The Treaty of Hunkar Iskelesi» بود.
    طبق پيمان لندن، در زماني كه عثماني در حالت صلح باشد (مي بود)، تنگه هاي يادشده كه ميان درياهاي سياه و اژه قرار دارند بايد به روي كشتي هاي جنگي همه كشورها بسته باشند. اين پيمان با تلاش هفت ساله وزير امور خارجه وقت انگلستان كه نمي خواست روسيه از امتياز ويژه استفاده از اين تنگه ها برخوردار و به مديترانه دسترسي داشته باشد به امضاء رسيد.
    به موجب پيمان «خونكار اسكله سي» امضاء شده در هشتم جولاي 1833، دولت عثماني (ترکيه) موافقت كرده بود كه آن دو تنگه تنها به روي كشتي هاي جنگي روسيه باز باشد. روسيه قبلا به دولت عثماني کمک نظامي کرده بود تا حکمران مصر را شکست بدهد. در سال 1936 قرارداد مونترو Montreux ثبت شده در جامعه ملل جاي پيمان لندن را گرفت و عبور کشتي هاي جنگي کشورهاي حوزه درياي سياه از اين تنگه ها آزاد شد، کنترل تنگه ها و تنظيم برنامه رفت و آمد از آنها در دست دولت ترکيه قرارگرفت و عبور کشتي هاي نظامي ساير کشورها محدود و منوط به تصميم دولت ترکيه شد.
    سراسر قرن 19، قدرت هاي اروپايي هر كار كه مي خواستند با ملل ديگر انجام مي دادند و سرنوشت ملل ضعيف در اطاقهاي دربسته در لندن، پاريس، برلين، وين و سن پترزبورگ تعيين مي شد. اين وضعيت پس از فروپاشي شوروي، به صورتي ديگر از سر گرفته شده است.

اعدام تزار نيکلاي دوم، اعضاي خانواده و نوكرانش!

9 ماه پس از پيروزي انقلاب بلشويكي روسيه، 16 جولاي 1918 نيكلاي دوم تزار مستعفي روسيه، همسر و فرزندانش كه در سيبري به حالت تبعيد به سر مي بردند اعدام شدند. تصميم اعدام كه از سوي كميته محلي انقلاب گرفته شده بود در مورد تزار، همسرش الكساندرا، پسرش (وليعهد سابق) الكسيس، چهار دختر تزار، نوكران و پزشک آنان انجام شد و همانجا دفن شدند. كميته محلي انقلاب بعدا اعلام كرد از آن بيم داشت كه به علت ادامه جنگ داخلي، مخالفان كمونيسم تزار مستعفي را بربايند و در برابر انقلاب قرار دهند.
    نيكلاي دوم كه از سال 1894 بر روسيه حكومت كرده بود 16 مارس سال 1917 در پي شكست هاي پي در پي ارتش روسيه از آلمان در جبهه و از دست رفتن دو ميليون سرباز روس ـ تنها در يك نبرد، مورد انتقاد شديد قرارگرفته و تفويض اختيارات كرده بود. علاوه برتلفات جنگ، قحطي عمومي و گراني مايحتاج زندگاني هم مزيد بر علت شده بود. در پي کنار رفتن نيکلاي دوم، قدرت به يك دولت موقت ميانه رو سپرده شد كه شش ماه بعد، انقلاب بلشويكي اين دولت را هم ساقط كرد.
    پس از فروپاشي شوروي، استخوانهاي نيكلاي دوم به سن پترز بورگ منتقل و در اينجا با تشريفات رسمي تدفين شده و بار ديگر قاب تصوير او در کاخ کرملين نصب شده و سران کنوني روسيه در کنار اين تصوير عکس مي گيرند!.

نيكلاي دوم، بانو و فرزندانش

ناموفق بودن ارتش روسيه در جنگ با آلمان و تحمل ميليون ها كشته تا سال 1917 و افزايش گراني مايحتاج زندگاني و کمبودها، يكي از علل فشار و اعتراض مردم و كناره گيري تزار نيكلاي دوم از سلطنت (تفويض اختيارات) در آن سال شد. اين عكس، اورا در اوايل جنگ جهاني اول در جبهه با آلمان نشان مي دهد كه با دوربين وضعيت يک جبهه را مي نگرد

سالروز ايجاد حزب کمونيست ژاپن که در دهه 1970 کرملين نشينان را بي اعتقاد به سوسياليسم اعلام کرده بود

15 جولای 1922 و پنج سال پس از انقلاب بلشویکی روسیه، ژاپن دارای حزب کمونیست شد.
    JCP که همچنان فعّال است در حال حاضر بیش از 300 هزار عضو دارد. این حزب از دهه 1970 با انتقاد از بی اعتقادی کرملین نشینان به سوسیالیسم و وجود فساد اداری و بوروکراسی در شوروی، روابط خودرا با حزب حاکم آن جماهیریه کاهش داد و پس از فروپاشی جماهیریه شوروی اعلام داشت: "راهی جز این نبود، مقامات مسکو این جماهیریه را سرطانی کرده بودند و «سرطان» درمان ندارد.".
    حزب کمونيست ژاپن اظهار امیدواری کرده بود که «سوسیالیسم» در پی شوروی مدفون نشود. قرار بود که حزب کمونيست شوروي، مقامات دولت مسکو را از میان پاکان و معتقدان به تأمین خوشبختی انسان انتخاب کند نَه زرنگ ها و خودپرستان و سوسیالیست های جعلی.

حمله ژاپن به «شبه جزيره هندوچين» با شعارِ «آزاد كردن آسيا از دست غرب استعمارگر»

16 جولاي سال 1941، نيروهاي نظامی ژاپن تحت شعار «آزاد كردن آسيا از دست غرب استعمارگر» به شبه جزيره «هندوچين» حمله ور و در خاك ويتنام، تايلند و كامبوج پياده شدند. در آن زمان جز قسمتي از تايلند امروز كه اسما استقلال داشت و مابقی «هندوچين» در تصرف انگلستان و فرانسه بود. شهر سايگون يازده روز بعد به دست نيروهاي ژاپن افتاد.
تايلند نه تنها در برابر ژاپن خصومت نشان نداد بلکه عملا متحد آن دولت شد.
ژاپني ها در تصرف برمه (ميانمار) که هندوچين انگلستان خوانده مي شد با مقاومت انگليسي ها و عمدتا نظاميان هندي وابسته به دولت لندن رو به رو شده بودند.

دبيران کل سارمان ملل ـ نخستين دبيرکل که اين سازمان را آن طور نديد که در ذهن داشت کناره گيري کرد

16جولاي1898 تريگوِ لي Trygve Lieديپلمات نروژي و نخستين دبيركل سازمان ملل (از 1946 تا 1952) به دنيا آمد. وي که سازمان ملل را آنطور نديد که قرار بود باشد دهم فوريه 1952 کناره گيري کرد.

Trygve Lie

پس از او Dag Hammerskjold سوئدي دبير کل شد که در جريان حل مسئله کنگو در سپتامبر 1961 بر اثر سقوط هواپيما در آفريقا کشته شد (احتمالا توطئه). دبيران كل بعدي سازمان ملل به ترتيب از اين كشورها بودند: برمه، اتريش، پرو، مصر، غنا و کره جنوبي و سوئد ـ همگي به استثناي کورت والدهايم دبيرکل اتريشي (1972 ـ 1981) و دبيرکل کنوني که از پرتغال است، از کشورهاي دست نشانده، قبلا مستعمره و تحت الحمايه بودند، و در نتيجه حرف شنو!. ولی نهمین دبیرکل سازمان ملل که از آغاز سال 2017 کار خودرا آغاز کرده است ـ Antonio Guterres متولّد 1949 نخست وزیر پیشین پرتغال ـ یک کشور کوچک اروپایی است. مجمع عمومی این سازمان، دبیران کل اين سازمان را انتخاب می کند.
پيش از انتخاب تريگوِ لي، سازمان ملل به مدت 3 ماه و شش روز (از 24 اکتبر 1945 تا يکم فوريه 1946) يک کفيل دبيرکلي از انگلستان داشت به نام Gladwyn Jebb.

قيام «اوگوستو ساندينو» در نيكاراگوئه

Augusto Calderon Sandino

«اوگوستو ساندينو Augusto Calderon Sandino» كه قيام خودرا از سال 1926 بر ضد حكومت راستگرايان نيكاراگوئه آغاز كرده بود از 16 جولاي 1927 جنگ با تفنگداران دريايي آمريكا را كه از سوي اين دولت براي دفاع از منافع آمريكائيان و كمك به دولت راستگرايان به آن سرزمين فرستاده شده بودند آغاز كرد. در اين زد و خوردها به تفنگداران آمريكا تلفات نسبتا سنگين وارد آمد.
ساندينو به مبارزه مسلحانه خود تا 1934 ادامه داد كه در اين سال ژنرال ساموزا رئيس راستگراي دولت نيگاراگونه به نيرنگ متوسل شد و اورا به مذاكره و حل اختلاف از راه مسالمت دعوت كرد. ساندينو پذيرفت و با پاي خود به سوي دام شتافت و كشته شد.
پيروان افكار ساندينو دنباله كارش را گرفتند و در سال 1978 آن را شدت دادند كه منجر به فرار آخرين ساموزا از نيكاراگوئه و قتل او در تبعيد شد و حكومت به دست ساندينيست ها افتاد و .... اورتگا رئيس جمهوري کنوني نيکاراگوئه يک ساندينيست است.

نخستين عكسبرداري از گردش خون و نصب نخستين پاركومتر

نخستين عكسبرداري از دستگاه گردش خون و رگ ها با اشعه ايكس 16 جولاي سال 1936 ميلادي در شهر رچستر انجام گرفت كه رويداد پزشکي مهمي بشمار مي رود.
ـ همچنين 16 جولاي سال 1935 با هدف دريافت پول به سود شهرداري از صاحبان خودروها كه در خيابانها و ميدان هاي شهر پارک (توقف) مي كنند، براي نخستين بار در جهان در اكلاهماسيتي (آمريكا) پاركومتر نصب شد.

قصد واقعی دیدار ریچارد نیکسون از رفتن به پکن؛ کاپيتاليست کردن چين

15 جولای 1971ریچارد نیکسون رئیس جمهوری وقت آمریکا اعلام کرد که تصمیم دارد بزودی به پکن برود و با مائو تسه دونگ و چوئن لای مذاکره کند. در آن زمان، دولت واشنگتن «تایوان» را به عنوان جمهوری چین و نماینده چینی ها می شناخت.
همان وقت، تفسیرنگاران گفته بودند که دیدار نیکسون از پکن؛ همان و سرمایه گذاری و نفوذ اقتصادی آمریکا در چین؛ همان و در نتیجه کاپیتالیست شدن آن (که این پیش بینی تحقق یافت).

روزي که صدام حسين رئيس جمهوری عراق شد

صدام حسين در سال1978

16جولاي 1979 ژنرال حسن البکر از رياست جمهوري عراق کناره گيري کرد و معاون او صدام حسين تکريتي و در آن سال 42 ساله برجايش نشست. البکر از 17 جولاي 1968 تا آن روز بر عراق حکومت کرده بود. البکر (بعثي) برجاي عبدالرحمن عارف (هوادار ناسيوناليسم عربي) نشسته بود.
درست يک سال پيش از کناره گيري البکر، صدام حسين 16 جولاي 1978به مناسبت هفته سالروزهاي بركناري سلطنت و نيز روي كار آمدن حزب بعث در عراق در مصاحبه اي گفته بود كه شوروي تا كمونيست شدن و آمريكا تا كاپيتاليست كردن همه جهان، از تلاش و نيز رقابت با يكديگر دست برنخواهند داشت و دولتهاي عربي حتي اگر يكي از اين دو قدرت از سر راه ديگري كنار برود نبابد جانب هيچكدام را بگيرند؛ ما اعراب بايد ايدئولوژي اسلامي خودمان را دنبال كنيم كه قدمتي بيش از 13 قرن دارد و با آن بزرگ شده ايم و بكوشيم كه رشته هاي وحدت مان سست و پاره نشود كه اگر اين وحدت را از دست بدهيم نه از اتحاديه عرب رمقي باقي خواهد ماند و نه از استقلال و غرور عربي مان. «تاریخ» نشان داد که صدام بر این سخن خود باقی نماند، به آن عمل نکرد و ازمیان رفت.

گزارش روزنامه اطلاعات در صفحه اول شماره 26 تیرماه 1358 خود (5 ماه و 7 روز پس از پیروزی انقلاب) درباره انتصاب صدام

دو مسئله داخلي آمريکا در جولاي 2005: قضيه «كارل رو» و مسئله «ويليام رنكويست»

رنکويست در ولچر

در نيمه جولاي 2005 دو خبر روز، مفسران رسانه هاي آمريكا را مشغول کرده بود: اتهام وارده به «کارل رو» و بيماري ويليام رنکويست.
     رسانه هاي آمريکا از 12 جولاي، قضيه «كارل روKarl Rove» از مشاوران وقت كاخ سفيد را دنبال مي کردند كه متهم شده بود به خاطر انتقام گيري از يك ديپلمات آمريکايي به نام جوزف ويلسون كه توجيه دولت آمريكا در حمله نظامي به عراق را رد كرده و اغراق آميز خوانده بود، «والري پليم ويلسون» زن اين ديپلمات را كه از مقامات مديريت عمليات محرمانه «سيا» بود افشاء كرده و لو داده بود که در آمريکا، جرم بشمار مي رود.
     مطلب بزرگ ديگر، مسئله «ويليام رنكويستWilliam Rehnquist» رئيس 81 ساله و سرطاني ديوان عالي آمريكا بود كه با عصا و ويلچر و به زحمت قدم بر مي داشت و در دو روز 13 و 14 جولاي در بيمارستان بستري بود. او به بيماري سرطان تيروئيد مبتلا بود. با وجود اين، اعلام كرده بود كه فعلا حاضر به بازنشسته شدن نيست!. وي بود كه در سال 2000 ديوان عالي را براي نخستين بار در تاريخ امريكا وارد مسئله انتخابات كرد و جورج بوش را برنده انتخابات ساخت. در اين ميان، بانو «اوكونور» يك قاضي اين ديوان كه با «رنكويست» راي به نفع جورج بوش داده بود تصميم به بازنشسته کردن خودرا اعلام داشته بود. از آنجا كه آمريكاييان نسبت به سمت هاي دائمي (مادام العمر) حساسيت دارند بر سر تعيين قضات ديوان عالي هميشه در سناي آمريكا اختلاف نظر وجود دارد.
    مرور زمان نشان داد که که ماجراي لو رفتن بانو والري پليم به تدريج بزرگتر شد و منجر به محاکمه «سکوتر ليبي» رئيس دفتر چني معاون وقت رئيس جمهور آمريکا و محکوميت او به زندان شد که جورج بوش عجولانه مجازات وي را کاهش داد و از اين بابت مورد انتقاد قرار گرفت. ليبي متهم اصلي لو دادن والري شناخته شده بود.
    مسئله رياست ديوان عالي با درگذشت رنکويست در سوم سپتامبر 2005 ظاهرا پايان يافت و جورج بوش يک قاضي جوانتر و محافظه کار (جان رابرتز و در آن زمان 50 ساله) را به جاي او تعيين کرد که ماهيت محافظه کارانه ديوان عالي براي مدتها محفوظ خواهد ماند ولي کل اين عمل (مادام العمر بودن سمت هاي قضات ديوان عالي و انتصاب آنان از سوي رئيس جمهور) به يک مسئله اساسي در جامعه آمريکا تبديل شده است. از 9 قاضي ديوان عالي آمريکا، هفت نفرشان توسط روساي جمهور محافظه کار (از حزب جمهوريخواه) منصوب شده اند و چون عمدتا ميانسال هستند سالها در اين سمت باقي خواهند ماند و آراء شان محافظه کارانه خواهد بود!.

والري پليم ويلسون

در مورد انفجارهاي انتحاري «علّت» را بايد جستجو كرد ـ با حذف «معلول» مسئله حل نمي شود

روزنامه هاي اروپا در ده روز پس از انفجارهاي چهارگانه هفتم جولاي 2005 لندن كه منجر به مرگ 54 تَن و جرح 700 تن ديگر شده بود، به گزارش کردن ظاهر قضيه اين انفجارهاي انتحاري و نشر اظهارات مقامات انگليسي در اين باره پرداخته بودند که اصحاب نظر اعلام داشتند، بدون اين كه تحليل شود، چرا فكر خودكشي انتحاري به وجود مي آيد و يك فرد حاضر مي شود از جان شيرين بگذرد تا با تخريب و قتل، جلب توجه كند و يك نارضايي و مخالفت را منعكس سازد مسئله حل نخواهد شد. براي حل اين مسائل بايد «علّت» را جستجوكرد. با يافتن و حذف معلول، مسئله حل نخواهد شد.
در اين زمينه برخي از مفسران اروپايي هم نوشته بودند كه اگر اين انفجارها پيش از انتخابات انگلستان صورت گرفته بود، حزب توني بلر شكست مي خورد، و چرا در آن زمان صورت نگرفت، خود يك معمّا است!. این مفسّران نوشته بودند که تکرار این قبیل رویدادها می رود که روال شود که مسئله بزرگی در آینده خواهد بود. دولت باید تا بتوانند نارضایتی ایجاد نکنند.
از گزارشهاي رسانه اي چنين بر مي آمد كه مرتكبين انفجارهاي لندن چند جوان تبعه انگلستان بودند.

تصویری از یک انفجار انتحاری با اتومبیل در عراق

باز گرداندن يك هواپيماي مسافربر ديگر از آسمان! - مسئله داشتن نام «عربي»!

در نخستين هفته ماه جولاي 2005 به خواست وزارت امنيت ملي آمريكا، هواپيماي ارفرانس ـ پرواز شماره 050 كه از پاريس به مقصد شهر شيكاگو به پرواز درآمده بود از ميان راه به پاريس بازگردانده شد تا افراد يك خانواده از مسافران خود را پياده كند زيرا كه نام خانوادگي آنان مشابه فردي بود كه در ليست افراد مورد سوء ظن قرار داشت. اعلام شده بود که افراد بازگردانده شده تبعه آمريكا و داراي گذرنامه آمريكايي هستند!.
     اين خانواده پس از بازگردانده شدن هواپيما به فرودگاه شارل دوگل، دقيقا مورد بازرسي پليس فرانسه قرار گرفتند و از آنان بازجويي بعمل آمد كه منكر هرگونه آشنايي با تروريستها، حمايت از آنان و ضديت با دولت آمريكا شدند.
    پليس فرانسه اعلام كرد كه چيز غير عادي كشف نكرده و مشكل اين خانواده (زن و شوهر و دو فرزند) اين بوده است كه نام خانوادگي عربي دارند كه مشابهت با نام يك مظنون اردني داشته است!.
    وزارت امنيت آمريكا از زمان تاسيس خود (پس از رويدادهاي 11 سپتامر 2001) چندين هواپيماي مسافربر به مقصد اين كشوررا به همين صورت از نيمه راه باز گردانيده و يا در فرودگاه دور دست فرود آورده و مسافر و يا مسافران مشكوك را بازرسي و احيانا اخراج كرده است.
    اسامي مسافران هوايي عازم آمريکا قبلا به وزارت امنيت ملي گزارش مي شود، همچنين مسافران خروجي که در فرودگاه و پيش از سوارشدن به هواپيما، دقيق تر بازرسي مي شوند. از زماني که بازرسي ميانراهي و پرسش و پاسخ از مسافران عازم آمريکا در فرودگاه مبدأ و يا مياني تکامل يافته و دقيق تر شده و از طريق لپ تاپ ميان ماموران مربوط مبادله مي شود مسئله بازگردانيدن و نشانيدن هواپيما در ميان راه آمريکا حل شده و به حد اقل ممکن کاهش يافته است.

يک بانوي چینی ميلياردر ـ از خريد كاغذ باطله در آمريكا تا ميليادر شدن در چين

Cheung Yan

مجله «فوربس Forbes» در جولاي 2007 گزارش كرد كه بانو «چونگ يانCheung Yan» با 3 ميليارد و چهارصد ميليون دلار ثروت، در فهرست بانوان ميلياردر جهان قرارگرفته است. وي در عين حال در سال 2007 ثروتمند شماره يك «جمهوری خلق چین» شده بود. طبق ايدئولوژي سوسياليسم، همه اتباع یک نظام سوسیالیستی بايد از برابري اقتصادي، اجتماعي و سياسي برخوردار باشند.
بانو چونگ ـ يك زن 49 ساله در آن سال ـ در چين متولد و در آمريكا بزرگ شده بود. وي در لس آنجلس به خريد كاغذ باطله اشتغال داشت. چونگ پس از کاپيتاليست شدن چين و پولدارشدن شماري کم، اما زرنگ، در سال 1985 به زادگاه بازگشت و كارخانه كارتن و مقواسازيِ «9 اژدها =Nine Dragon Paper» را بازكرد و به ساخت «كانتينر بورد» و كارتن بسته بندي از كاغذ باطله پرداخت. او بزودي يک خريدار بزرگ كاغذ باطله هاي آمريكا و عمدتا آلوده جهت «ريسايكلينگ» شد كه در چين آنها را به كارتُن و «پِيپِر پَكِيج» تبديل و دوباره به آمريكا و ساير كشورها باز مي گردانيد و مي فروخت و از اين راه ظرف 22 سال ميلياردر شد و ....

تكرار مسئله پس از 76 سال ـ صف طولاني براي خارج کردن پول از بانک و ...

هشتم جولاي 1932 بهاي سهام در وال استريت به پايين ترين حدّ خود در تاريخ بورس تنزل كرد و نگراني آمريکاييان از تشديد ركود اقتصاد و خرابتر شدن وضعيت بانك ها به اوج رسيد كه روانشناسي مردم در شدت يافتنش موثر بود. نگراني از وضعيت بانک ها از سه شنبه 29 اكتبر 1929 شروع شده بود که در اين روز بورس نيويورک (وال استريت) اصطلاحا سقوط کرده بود و از آن پس آمريکاييان دچار ترس و نگراني از ورشكست شدن بانكها و ... بودند. اين وضعيت در جولاي 76 سال بعد (14 جولاي 2008)، دست كم در يك شهر آمريكا به چشم خورد. شبكه هاي تلويزيوني آمريكا در اين روز در بخش اخبارشان صف طولاني مشتريان شعبه بانك «اينديماك» در پاساديناي كاليفرنيا (چسبيده به لس آنجلس) را نشان دادند كه آن را براي خارج ساختن پس اندازهاي خود مقابل اين بانك تشكيل داده بودند. اين صف بي شباهت به صفوفي نبود كه ركود بزرگ دهه 1930 (از 1929 تا 1939) را به دنبال داشت.

صف مقابل شعبه بانک اينديماک در پاسادينا

     14 جولاي 2008 مصاحبه با افراد ايستاده در صف بانك «اينديماك» كه هريك گفتند براي رسيدن به گيشه هاي بانك شش ساعت انتظار كشيده اند (کشيده بودند) حاكي از نگراني آنان بود. مقامات دولتي براي رفع نگراني اين مردم پي درپي از تلويزيونها اعلام مي كردند كه دهها سال است كه دولت (سازمان اف.دي. آي. سيFDIC) حسابهاي بانكي تا صدهزار دلار را بيمه كرده و پول آنان اصطلاحا سوخت نخواهد شد ولي به رغم اين اطمينان دادن ها، از طول صف كاسته نمي شد. سرانجام اعلام شد كه دولت رأسا اداره امور بانك «اينديماك» را برعهده گرفته است. با وجود اين، باز صف ايستادن ادامه داشت.
     به گزارش شبكه هاي تلويزيوني، تا آخر وقت آن روز (14 جولاي 2008) مشتريان بانك مورد بحث يك ميليارد و سيصد ميليون دلار از پس اندازهاي خودرا از حسابها بيرون كشيده بودند زيرا که اصحاب نظر پيش بيني كرده بودند كه ممكن است چند بانك ديگر هم دچار اين وضعيت شوند و سپس اسامي بانكهاي متزلزل را فاش ساخته بودند و .... قبلا يك بانك ديگر دچار همين وضعيت شده بود و دولت مديريت آن را برعهده گرفته بود. شكست بانكها را بايد ماليات دهندگان جبران كنند زيرا كه درآمد دولت آمريكا تنها از ماليات تامين مي شود، در اين كشور، منابع توليد غير دولتي است، حتي چاههاي نفت و معادن ديگر. بنابراين، دولت واشنگتن درآمد ديگري جز ماليات ندارد و در صورت ضعف اقتصاد، درآمدها كم و در نتيجه ميزان ماليات دريافتي هم نقصان مي يابد.
    به اظهار منابع آگاه، بازپرداخت نشدن اقساط بدهي ها به بانكها به ويژه بدهي خريداران خانه، از عوامل اين مشكل بود. بهاي خانه ها به پايين تر از ميزان بدهي رسيده بود و لذا بدهكاران در پرداخت اقساط تعلل مي كردند. رو به گراني گذاشتن مايحتاج زندگاني به ويژه سوخت نيز پول اضافي براي افراد باقي نمي گذارد كه بتوانند بدهي هاي خودرا بپردازند.

يورو و دلار

روز بعد (15 جولاي 2008) گزارش شد كه شاخص بورس نيويوك به همانجا كه دو سال پيش بود بازگشته و شاخص كل سهام از رقم يازده هزار پايين تر آمده است حال آنكه تا دو ماه پيش بالاي 13 هزار بود. آخر وقت همين روز (15 جولاي) اعلام شد كه نرخ برابري دلار در برابر «يورو» بازهم پايين رفته و هر يورو با يك دلار و 60 سنت و 38 ده هزارم (6038ر1دلار در برابر هر يورو) معامله شده كه پايين ترين نرخ دلار در برابر يورو از زمان پيدايش اين پول اروپايي تا آن زمان بود.
    در همين روز رئيس شوراي پول آمريكا در جلسه سنا به پرسش هاي سناتورها پاسخ گفت و اصحاب نظر عامل عمده اين وضعيت را هزينه سنگين اشغال نظامي عراق و عمليات نظامي در افغانستان بيان داشتند.
    در اين ميان، جورج دبليو بوش رئيس جمهور وقت آمريكا اعلام كرد كه با استخراج نفت «آف شور = ساحلي» آمريكا موافقت كرده است. اصحاب نظر اين تصميم را عملي به منظور كاستن از نگراني اتباع تلقي كرده و گفته بودند كه اولا اين تصميم هنگامي عملي خواهد شد كه به تصويب كنگره برسد كه كنترل آن اينك (در آن سال) در دست دمكراتهاست و ثانيا نفت توليدي آمريكا (نفت توليد داخلي) ارزانتر از نفت وارداتي نخواهد بود زيراکه در آمريکا، قيمت را کمپاني ها و بازار تعيين مي کنند نه دولت.

يک رسانه آمريکايي اين تصوير را با خبر موافقت بوش با استخراج نفت «آف ـ شور» منتشر کرده بود

برخي رسانه ها خبر و عكس پرنس بندر بن سلطان شاهزاده سعودي و سفير سابق اين دولت در واشنگتن و دوست خانوادگي بوش را كه به مسكو رفته بود با «دميتري مدودف» رئيس جمهوری وقت روسيه منتشر كرده و نوشته بودند كه سعودي ها «وقت شناس» شده اند. اين ديدار 12 جولاي 2008 در كرملين صورت گرفته بود. اين عكس كه در پايين آمده است، تصور پرنس بندر با جورج بوش در مزرعه او در تكزاس را كه باهم خيلي خودماني به نظر مي رسند در ذهن تداعي مي كند. جورج بوش و معاون وي «چني» هم سابقه فعاليت در معاملات نفتي داشتند.

پرنس بندر يک زمان با بوش و زماني ديگر با مدودف و هربار با لباسي متفاوت

کودتاي نافرجام جولاي 2016 ترکيه، یک فرصت بود برای تصفیه مخالفان دولت

15 جولاي 2016 شماری از نظامیان ترکیه برضد دولت رجب طیّب اِردوغان که در مرخصی سالانه خود بود و دور از پایتخت، دست به کودتا زدند ولی به رغم بمباران چند ساختمان دولتی ازجمله عمارت پارلمان موفق نشدند. این Coup d, etat برای اردوغان این فرصت را پديد آورد تا از 16 جولای 2016 دست به تصفیه مخالفان خود بزند.
کودتایِ شکست خورده حدود 300 کشته و صدها مجروح، تلفات داشت و هزاران تن نیز دستگیر، برکنار و محاکمه شدند. ترکيه در قرن بيستم چند کودتا به خود ديده بود.

تاريخ از نگاهي به تصوير

نگاهی به تصاویر 3 صفحه از صفحات شماره 25 تیرماه 1358 روزنامه اطلاعات برای یادآوری گذشته

برخي ديگر از رويدادهاي 16 جولای

1212: جنگ «لاس ناواس دو لوسا» به برتري و حكومت مسلمانان بر اسپانياي جنوبي (اندلس) عملا پايان داد.

1439: «بوسيدن» در ملاء عام در انگلستان ممنوع شد.

1910:

در این روز Gordon Prange تاریخدان آمریکایی که تاریخ جنگ های قرن 20 را تحلیل و کتاب کرده است بدنیا آمد و 70 سال عُمر کر. وی 43 سال در دانشگاه مریلند، تاریخ تدریس می کرد، برای نشریات تفسیر و مقاله می نوشت و پیرامون مسائل جهانی روز با شبکه های تلویزیونی مصاحبه می کرد. او برای مشاهده عینی وضعیت جنگ جهانی دوم به جبهه های این جنگ رفته بود. وی در تألیفات خود (هرجنگ، یک کتاب جداگانه)، عمدتا روی علل وقوع جنگ ها تکیه کرده است و ضعف های قراردادهای پس از جنگ ها که ممکن است جنگ دیگری را باعث شوند. «ناگفته های شبیخون ژاپنی ها به پِرل هاربور» عنوان یکی از تألیفات اوست. مقامات ارشد دولتی در موارد متعدد و بحران های جهانی ـ منطقه ای از او نظرخواهی می کردند. وی 15 ماه می 1980 درگذشت.

1942: نظامیان آلماني كه پاريس را در اشغال خود داشتند 14 هزار يهودي را در اين شهر دستگير و بازداشت كردند.

1945: آمريكا نخستين بمب اتمي خودرا در صحراي نيو مكزيكو آزمايش كرد.

1965: شارل دوگل رئيس جمهوری وقت فرانسه تونل هفت مايلي (11 كيلومتری) را كه ميان فرانسه و ايتاليا ساخته شده بود گشود. اين تونل در كوههاي آلپ ساخته شده است.

1999: هواپیمای کوچک حامل «جان اف کندی جونیور» فرزند جان کِنِدی رئیس جمهوری پیشین و مقتول آمریکا، زنش و خواهرش در ساحل ماساچوسِتس به دریا افتاد و هر سه جان سپردند. خلبانی این هواپیما را «جان اف کندی جونیور» بدست داشت.

يادداشت روز

سخنان محمد خاتمي در سعدآباد در آخرين ماه عمر دولت خود درباره رابطه اش با اهل مطبوعات، ولي ... ـ اشاره به يک مورد دردِ دل

از نيمه تيرماه 1384 (جولاي 2005)، تیترهای بزرگتر روزنامه هاي تهران به سخنان دلچسب و زيباي محمد خاتمي رئيس جمهور وقت و برخي از وزيران كابينه او و شركت آنان در مراسم متعدد براي ايراد سخنراني در آخرين ماه حكومتِ شان اختصاص يافته بود.
     مي دانيم كه تاريخنگاران عَمَل ها (کارها) را بررسي مي كنند و بر مي نگارند، نه متن سخنان را و تنها آن قسمت از سخنان را نقل مي كنند كه عملي نشده باشند، يعني استناد براي نفي، و همچنين تحليل مي كنند كه منظور و هدف مقام از ايراد آن سخنان چه بوده است.
     نگاهي به رسانه هاي چاپي قرون بيستم و بيست و يکم كه در كتابخانه ها در دسترس هستند، نشان مي دهد كه مقامات كشورهايي كه دولت انتخابي دارند در دو ـ سه ماه آخر دوره خود، با حفظ سكوت، تنها به امور روزمره مي پردازند و كار تازه آغاز نمي كنند و انتصاب جديد انجام نمي دهند كه دولت بعدي مجبور شود رشته ها را پنبه كند و براي لغو هركدام دليلي بياورد كه اين دلايل ضعف هاي دولت قبلي را آشگار مي كند و به رسانه ها و اصحاب نظر سر نخ مي دهد كه كار انتقاد را آغاز و يا دنبال كنند.
     محمد خاتمي همان وقت در سعدآباد در يك مراسم ديدار با اهل مطبوعات شركت كرده بود. به گزارش وقت ايسنا، خاتمي در آن مراسم گفته بود:
     "در اين مدت (در طول دو دوره رياست جمهوري اش) تلاش كردم كه به خصوص در ميان اصحاب مطبوعات، هيچ احساسي به جز احساس خودماني بودن ايجاد نكنم تا بدانند كه فرد كوچكي از جامعه هستم و اهل فرهنگ و انديشه. يكي از دستاوردهايم از بين بردن فاصله بين خودم و مردم و هدف ديگرم اعتلاي نام ايران و (شناساندن) جايگاه والاي اين ملت بوده است و ....".
     ولی يادداشت هاي شخصي نگارنده اين تاريخ آنلاين چیز دیگری را نشان مي دهد. اين نگارنده ـ که تلاش او به اعتلاي نام ايران و (شناساندن) جايگاه والاي اين ملت ـ بر همگان روشن است دوبار درباره علت تاخير در رسيدگي به پرونده «روزنامه سپيده دم» به خاتمی نامه نوشت و يكي از نامه ها از طريق دفتر نمايندگي ايران در سازمان ملل ارسال شد (زيرا كه وی در آن ايام در نيويورك حضور داشت) ولي اقدامی مثبت صورت نگرفت و تنها، دفتر وي پاسخ وزارت ارشاد را «كه در نوبت رسيدگي قرار دارد!» برايش ارسال داشت، که از دریافت این پاسخ نزديك به سه سال گذشت و تا تیرماه 1384 رسیدگیِ وعده داده شده صورت نگرفته بود و در آخرین هفته های عمر آن دولت که به پرونده های باقی مانده ـ به صورت دهها ـ دهها رسیدگی شده بود، درخواست تجدید پروانه سپیده دم بدون ذکر دلیل و دادن اطلاع به این نگارنده رد شده بود ـ رَدِّ درخواستِ تجدید مجوزّی که در تیرماه 1359 صادرشده بود و باید از لحاظ تطبیق با قانون مصوب سال 1364 بررسی مجدد می شد. طبق عرف و استاندارد اداری، باید نتیجه هر اقدام دولتی در مدتی کوتاه به اطلاع ذینفع برسد تا تکلیف خودرا بداند. مدت ها از ردّ درخواست خود بی اطلاع بودم تا اینکه دو سال بعد به وزیرارشاد دولت بعدی نامه نوشتم و پاسخ دریافت کردم که درخواست در همان رسیدگی های آخرین هفته های دوره دولت اصلاحات رد شده بود ـ درخواست یک روزنامه نگار با بیش از نیم قرن تجربه روزنامه نگاری که به رغم اخراج های سال های 1358 و 1359 روزنامه نگاران قدیمی کشور، در دهه 1370 به راه اندازی روزنامه های همشهری و ایران کمک کرد و مطالب و نام او در روزنامه های وقت انتشار می یافت و ....
     نگارنده از سال 1371 در انتظار و نوبت رسيدگي بود. نخستین وزير ارشاد دولت محمد خاتمي (اينک ساکن لندن و از منتقدين حکومت) كه مدتي هم مسئول گفتگوي تمدن ها! بود اين نگارنده را به حضور نپذيرفت تا حرفش را دست کم بشنود و به همين گونه، دومین وزیر ارشاد آن دولت. ژورنالیسم ایران چند روزنامه نگار بمانند کیهانی زاده داشته است که دو وزیر ارشاد ـ وزیران دولت اصلاحات ـ اورا به حضور نپذیرفتند؟.
     محمد خاتمي در مراسم سعدآباد (تابستان 1384) از اعتلاي نام ايران سخن گفت، ولي يك مقام دولت او در طول هشت سال دوران ریاست او بر قوه مجریه، به اين نگارنده كه بزرگترين و جامع ترين تاريخ آنلاین برای ایرانیان را با هزينه خود به وجود آورده كه بزرگترین وبسایت فارسی از این دست در اینترنت است، يك دست مريزاد خشك و خالي هم نگفت. اين نگارنده بود كه پس از انقلاب، دوباره تاريخ نگاري در مطبوعات ايران را زنده كرد و براي ايرانيان كه داشتند گذشته دور وطن خودرا را فراموش مي كردند به زبان روزنامه نگاري، تاريخ نوشت.
     خاتمي نبايد فراموش كند كه قانون مطبوعات مصوب سال 1364 با نقائص و ضعف هاي متعدد آن، در زمان وزارت او تدوين شده و تا ابديت تدوين آن به نام او باقي خواهد ماند. تاريخ را نمي شود پاك كرد. اصحاب نظر، ضعف ژورنالیسم ایران را تا حدی به حساب همین قانون می گذارند که شرط روزنامه نگار بودن و حقوق بگیر دولت نبودنِ متقاضی مجوز نشر روزنامه در آن دیده نمی شود که در قوانین قبلی بود. درخت را از ميوه اش مورد قضاوت قرار مي دهند.

نامه به مولف

الکليسم و بي خبري و يا عوامل ديگر دارد روس ها را از ميان مي برد ، چرا؟

پيامي از يك ايراني مقیم استراليا که 16 جولای 2005 واصل شده و با جزيي اصلاح عبارتي عينا درج مي شود از اين قرار:

    چون چندبار از روزنامه پراودا نام برديد، با زحمت زياد اِديشِن آنلاین آن به زبان انگليسي را كه در اينترنت قرار مي گيرد پيدا كردم و هر روز مي خوانم.
     مطالب اين روزنامه پرسشهاي معمّا آميز فراوان به ذهن من آورده است؛ تا اين كه امروز (16 جولای2005) سيدني هرالد (چاپ استراليا) را خواندم و ديدم كه همه مشكلات روس ها «وُدكا و الكليسم» است كه هر سال 40 هزار را در آن كشور مي كشد. روس ها روزها كار مي كنند و نگران تامين معيشت، و شبها را در حال مستي و بي خبري مي گذرانند و در نتيجه نمي دانند كه كشورشان به كدام مقصد در حركت است، و تا مسئله الكل در روسيه حل نشود، اين ملت به مقصد مطلوب نخواهد رسيد.

پوتين در لباس نظامي

سئوالاتي كه قبلا در مغز من بود از اين قرارند: آيا سران مسكو در زماني كه شوروي حيات داشت بلوف مي زدند و آن همه تسليحات اتمي ـ موشكي و غير اتمي كه مي گفتند، نداشتند؟. اگر دارند پس چرا هر روز در جبهه هاي سياسي عقب نشيني مي كنند. لازم نيست كه اين سلاحها را براي هدفهاي تعرضي بكار برند، تنها كافي كه با آنها «قدرت نمايي كنند» و مانع شوند كه ديگران كشورشان را تحقير كنند. اگر دولت مسكو مي رفت و فرضا «استواني» كوچولو را مي گرفت كه مال خودش بود و 30 تا 40 درصد جمعيت آن روس هستند، و همچنين گرجستان را چه اتفاقي مي افتاد؟. شوراي امنيت كه نمي توانست كاري بكند زيرا كه روسيه در آن اختيار «وتو» كردن دارد. تحريم اقتصادي كشورهاي غرب هم كه براي روسيه موثر نيست زيرا كه روسيه كشوري است از هر لحاظ مخصوصا مواد غذايي، مواد خام و نفت و صنايع؛ خودكفا. از نظر نظامي هم كه هيچ دولت و اتحاديه اي از دولت ها جرات درآويختن با يك قدرت اتمي را ندارد، چرا معطل است؟. همه مي دانند كه اين دنيا از همان آغاز پيدايش خط و تاريخ نويسي، بر پايه قدرت نمايي اداره و كنترل شده است.

يلتسين با بطري ودکا

چرا سران مسكو اجازه مي دهند كه اين چنين خوار شوند؟!. تكليف يلتسين روشن بود كه به نوشته «سيدني هرالد» يك الكلي تمام عيار بود، ولي به نظر من، پوتين هم كه جوانتر و از مخالفان افراط در مصرف الكل است و روزگاري افسر اطلاعاتي شوروي و مامور خنثي كردن توطئه هاي غرب بود كاري بيش از يلتسين براي روس ها نكرده است. نمي دانم اين چه معمايي است. شايد روس ها نفرين شده تزار نيكلاي دوم هستند كه به روزمرگي ادامه مي دهند و دلخوش هستند كه شب را به روز مي رسانند.

موضوع رسیدگی به درخواست های انتشار نشریه

    نامه ای که در زیر آمده است، 14 جولای 2013 (23 تیرماه 1392) واصل شد:

    دو سال پیش [سال 1390] در پی اصرار آشنایان و هموطنان که مرا می شناختند و از تخصّص من آگاه بودند درخواست یک نشریه غیر سیاسی ماهانه به وزارت ارشاد دادم. صلاحیت من توسط مراجع مندرج در قانون مطبوعاتِ مصوّب سال 1364 تایید شد ولی از مجوّز خبری نشد. به دفتر «امتیازات»، مستقر در ساختمان معاونت مطبوعاتی مراجعه کردم گفتند که باید 6 ـ 7 سال! صبر کنم تا نوبت رسیدگی به تقاضانامه ام در هیات نظارت برسد. از آنجاکه هدف من از انتشار این ماهنامهِ غیر سیاسی، صرفا خدمت به هم میهنان بوده است و درنظر داشتم که زمینی را که دارم بفروشم و هزینه انتشار آن کنم، نامه ای به وزیر ارشاد نوشتم و مشکل کُندی رسیدگی را توضیح دادم و درخواست حل مسئله را کردم زیرا که این کُندیِ کار، ناراضی ساز می شود و کسانی که درخواست نشریه می کنند دست به قلم و آشنا به نوشتن هستند و روزی ـ روزگاری، مسئله را که یک ضعف اداری است و شاید هم تعمّد، منعکس خواهند ساخت و «تاریخ» خواهد شد.
    از آن پس چند بار دیگر مراجعه کردم و همان جواب را شنیدم. کار من شده است مراجعه روزانه به بخش اخبار مربوط به رسانه ها در وبسایت خبرگزاری های داخلی تا ببینم که آیا خبری از سرعت عمل وزارت ارشاد در آن زمینه که نوعی اتلاف عُمر متقاضیان است می شود. دو روز پیش خبری در وبسایت خبرگزاری فارس خواندم که حسین یحیایی مدیر مسئول روزنامه تفاهم گفته بود: "... هم اکنون بررسی تقاضاها برای اخذ مجوز، در معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد به روز شده است و رشد کمّی مطبوعات را با پیشرفت قابل توجهی رو به رو کرده است ....".
    دیدن این خبر مرا شاد کرد و بلافاصله به تلفن 88741662 دفتر امتیازات زنگ زدم که گفتند که از مطلب آن روزنامه اطلاع ندارند، تا آنجا که می دانند تغییری حاصل نشده و نوبت ها همان است که بوده و ما پرونده ي در نوبت، از سال 1385 داریم!.
    گفتم در آخرین هفته های عُمر رئیس جمهور پیشین، وزارت ارشاد دهها پرونده متقاضی را به هر جلسه هیات می فرستاد تا کار ناتمام باقی نگذارد، آیا شما هم این کاررا خواهید کرد که گفت خبر ندارم.
    این مطلب را به این لحاظ برای شما [مؤلف تاریخ آنلاین ایرانیان] فرستادم تا درج کنید که مسئله و موضوع در «تاریخ» بماند و آیندگان از وضعیت آگاه شوند و اگر بخواهند، سوژهِ پژوهش قرار دهند و علل و ضعف را با مراجعه به متقاضیان و شنیدن اظهارات آنان، مطالعه پرونده های رسیدگی شده و رسیدگی نشده و مشاهده تاریخ ثبت تقاضاها، کشف تبعیض ـ اگر تبعیض بوده ـ به دست آورند و راه اصلاح نشان دهند.

    ـ ـ ـ ـ ـ

    در تیرماه 1393 (یک سال بعد از درج این نامه)، فرستنده آن در نامه دیگری که ارسال داشت نوشت که مسئله رسیدگی به تقاضاها از زمان تصدّی علی جنتی تا حدی زیاد حل شده و کار رسیدگی به تقاضاها سرعت گرفته است.

مطالعه اين سايت و نقل مطالب آن با ذكر ماخذ (نشاني کامل سايت و نام مولف آن) آزاد است، مگر براي روزنامه هاي متعلق به دولت و دستگاههاي دولتي؛ زيرا كه مولف اين سايت اكيدا «روزنامه نگاري» را كار دولت نمي داند. روزنامه عمومي به عنوان قوه چهارم دمكراسي بايد كاملا مستقل از دولت و سازمانهاي عمومي باشد تا بتواند رسالت شريف خود را به انجام برساند.

تماس با مولف:

editor (a) iranianshistoryonthisday.com
n.keihanizadeh (a) gmail.com